Ελληνικά Πανεπιστήμια: Απαξίωση ή Προοπτική;

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο και ιδιαίτερα η οργάνωσή του ήταν ανέκαθεν παρεξηγημένες έννοιες,διαστροφικά δομημένες και χαραγμένες με έντονους χαρακτήρες στη συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας και αυτό,πολλές φορές,όχι άδικα.Από τη μεταπολίτευση και μετά υπήρξε κατ'εξοχήν θύμα πολιτικών συγκρούσεων και ζυμώσεων,εν τέλει βλαπτικών για τη χώρα,συχνά με κοινό παρανομαστή την υποβάθμιση της ακαδημαϊκής ποιότητας των σπουδών των φοιτητών.Αυτή η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων έχει αρχίσει,με αργά αλλά σταθερά βήματα,να ανατρέπεται.Τα πολιτικά κόμματα χάνουν πια το ακαδημαϊκό τους μονοπώλιο,με την μειωμένη τους συμμετοχή στην εκλογή των Πανεπιστημιακών αρχών,ενώ το πολυσυζητημένο άσυλο κατακερματίζεται με μια ίσως πιο ρεαλιστική αντίληψη περί της δυνατότητος που δίνεται στους φοιτητές όσον αφορά την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών εντός του Πανεπιστημιακού χώρου.
Το άσυλο ως μεταπολιτευτικό κατάλοιπο είχε έναν και μοναδικό αλλά πολυσύνθετο στόχο:Τα Πανεπιστήμια να παραμένουν,ανεξάρτητα από τα πολιτικά δεδομένα,ένας χώρος ανόθευτης έκφρασης,πνευματικής,πολιτικής,επιστημονικής και γιατί όχι σε ορισμένες περιπτώσεις καλλιτεχνικής όπου η επιστημονική έρευνα και η ελεύθερη αναζήτηση κάθε είδους θα προστατεύονται.Στις μέρες μας,όμως,είχε μόνο ρομαντική αξία,εξυπηρετώντας τη διατήρηση των πολιτικών συνδρόμων ορισμένων,αλλά και πρακτική στο επίπεδο που γινόταν καταφύγιο απέναντι στους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής και της αστυνομικής πειθαρχίας.
Η αλλαγή στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων μέσω της αύξησης του βιωτικού τους επιπέδου αλλά και της τριβής τους με το δημοκρατικό πολίτευμα είναι πια τόσο ριζική σε σχέση με το παρελθόν ώστε κάτι λιγότερο από τη δημοκρατία θα φάνταζε ξένο σώμα μέσα σε μια σύγχρονη δυτική κοινωνία.Το άσυλο έχει απολέσει τον βασικό λόγο ύπαρξης του και αυτό είναι φανερό τοις πάσι.Η σκοπιμότητά του κρίνεται παρωχημένη από τη πλειονότητα των πολιτών ενώ συγχρόνως η πρώτη διασφαλιζεται από τους ίδιους ως συνταγματικά νομιμοποιημένους φορείς προστασίας των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων.
"Οι φοιτητές πρέπει να πολιτικοποιούνται στο Πανεπιστήμιο",απάντησε,θιγμένος σχεδόν,καποιος παραταξιόπληκτος φοιτητής,όταν τον ρώτησα ποιος είναι ο βασικός λόγος της ύπαρξης των παρατάξεων εντός του Πανεπιστημίου.
Κατά τη γνώμη μου,ναι,συμφωνώ με την πολιτικοποίηση των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο,υπό τον όρο οτι αυτή δεν χρειάζεται να γίνεται μέσω των πολιτικών κυνηγών των κομμάτων που δραστηριοποιούνται εντός των σχολών.Ο νέος φοιτητής θα πολιτικοποιηθεί μέσα από το μάθημα,από τις κοινωνικές του συναναστροφές,από την οικογένειά του και εν τέλει βάσει της πνευματικής,ακαδημαϊκής και μη,εξέλιξής του.Ανεξάρτητος και μη χειραγωγούμενος θα βιώσει τις πολιτικές του ανησυχίες,χωρίς την πίεση και την συναισθηματική βοή των κομματικών "κροκοδείλων",κρίνοντας ο ίδιος τους πολιτικούς συσχετισμούς που λαμβάνουν χώρα στη κοινωνία και επιλέγοντας την ιδεολογική προσέγγιση που τον εκφραζεί,αποτυπώνοντας εν συνεχεία την δημοκρατική του συνείδηση στην κάλπη μέσω της ψήφου του.
Οι φωνές στο Πανεπιστήμιο δεν θα σωπάσουν ποτέ.
Τα Πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο αποτελούσαν πάντοτε και θα συνεχίσουν να αποτελούν χώρους πρωτοπορίας και έκφρασης,σε πείσμα όλων αυτών που συνεχίζουν να επιθυμούν την πολιτική αποχαύνωση των φοιτητών.Δυστυχώς,κύριοι,οι φοιτητές ξύπνησαν,είτε αυτό λέγεται "ανεξάρτητοι",είτε ονομάζεται "απαξίωση της πολιτικής σκηνής της χώρας".Κάποιος "μεγάλος" έλεγε η οτι "η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας".Η απελπισία είστε εσείς και σε αυτήν εσείς οι ίδιοι μας οδηγήσατε,παρέα με τους "ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους" κομματικούς μηχανισμούς σας.Η παράσταση όμως τελείωσε και η κοινωνία απαιτεί πολιτικά σχήματα ιδεολογίας και όχι ελπίδας ή υποσχέσεων.Προσφοράς και όχι εκμετάλλευσης.
Απο την άλλη είναι χρεος όλων των φοιτητών να απαιτήσουν το Πανεπιστήμιο που θέλουν και να αξιώσουν την πραγματοποίηση των στόχων τους,μέσω της δύναμης της φωνής τους και της πραγματικής επαναστατικής φλόγας που είναι οι ιδέες,η δουλειά,η γνώση και τα όνειρα.Οι γενικές συνελεύσεις μπορούν πάλι,σε πείσμα πολλών,να γίνονται,χωρίς όμως παραταξιακές γραμμές.Σύλλογος φοιτητών θα υπάρχει και μετά τη διάλυσή σας,κύριοι,απλά εσείς δεν θα έχετε να αποκομίσετε τίποτα από αυτόν.Ο μοναδικός στόχος θα είναι τα συμφέροντα της φοιτητικής κοινότητας και τίποτε άλλο..Όλα αυτά βεβαίως υπό τη σημαία του ιδρύματος στο οποίο σπουδάζουμε με μια και μοναδική,ενιαία συλλογική δυναμική..
Η κοινωνία φαίνεται να αλλάζει.Η οικονομική κρίση φαντάζει μια ευκαιρία κοινωνικής και ατομικής αξιακής αναθεώρησης και σε μεγάλο της μέρος είναι.Το Πανεπιστήμιο αλλάζει και αυτό φαίνεται.Οι νέοι άνθρωποι που το απαρτίζουν συνοδεύονται από νέα μυαλά με νέες αξίες,ιδέες και αρχές.Πολλοί νέοι καθηγητές κάνουν μάθημα αντάξιο μεγάλων ευρωπαϊκών ιδρυμάτων,με αγάπη για το αντικείμενο που διδάσκουν,με μεθόδους και μέσα σχεδόν άγνωστα,μέχρι τώρα,στην Ελληνική πραγματικότητα. Ήδη,κάτι φαίνεται να αλλάζει και εμείς καλούμαστε να του δώσουμε μορφή.Ας αφήσουμε λοιπόν τα πολιτικά μας συμπλέγματα και ας δώσουμε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο την χαμένη του αξία και προοπτική.

Ας κάνουμε την εκπαίδευση έρωτα και όχι φυλακή πολιτικών στερεοτύπων.


Ιωάννης Θ. Αβαρκιώτης.