ΑΘΗΝΑ : ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ….

Άποψη της Αθήνας από τον Λόφο της Ακροπόλεως

 

Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

Ίσως μια από τις δύσκολες αποστολές που μπορεί να αναλάβει κάποιος  αστύφιλος είναι να προσδώσει μια ενιαία ταυτότητα για όλη την πόλη των Αθηνών. Διευκρινίζω την πόλη γιατί άμα βάλλουμε και τα προάστια τότε μιλάμε πραγματικά για έναν άρτια δομημένο μικρόκοσμο.

Η περιήγηση σε αυτήν την ιδιάζουσα πόλη ξεκινάει από το πραγματικό κέντρο της που δεν είναι άλλος από τον λόφο της Ακρόπολης, ένας λόφος που κερδίζει το σεβασμό όλης της ανθρωπότητας. Έναν λόφο που αποτελεί το κέντρο της ανθρωπιστικής σκέψης και του πολιτισμού. Τριγυρνώντας γύρω από τα ‘‘περίχωρα’’ του λόφου αντιλαμβάνεσαι την Αθήνα που αντέχει στο χρόνο. Την Αθήνα στην οποία ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στην εποχή του Καμπανέλη και των ρεμπέτικων. Ο freddo cappuccino, το μετρό και οι ήχοι κλήσης των κινητών τηλεφώνων σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα, την οποία μπορείς κάλλιστα να αγνοήσεις. Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα και Διονυσίου Αρεοπαγίτου περιοχές που σε κάνουν να βλέπεις μια άλλη όψη της πόλης, μια όψη, δυστυχώς, που χάνεται στον θόρυβο άλλων περιοχών.

Το Ελληνικό Κοινοβούλιο

Ανεβαίνοντας την Ερμού μεταφέρεσαι στην πιο σύγχρονη όψη της πόλης, την όψη του ρεαλισμού. Γι’ αυτό και κέντρο της περιοχής δεν είναι άλλο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο περισσότερο βάλλεται από την πλειονότητα αυτών που βρίσκονται μέσα σε αυτό, παρά από αυτούς που βρίσκονται έξω από αυτό. Το Σύνταγμα είναι η πλατεία με τα πολλά πρόσωπα, η πλατεία την οποία μπορείς να περιδιαβείς όλες τις ώρες με περίσσεια ασφάλεια. Η πλατεία που αποτέλεσε το διαχρονικό κέντρο των αλλαγών σε όλη τη σύγχρονη ιστορική πορεία της Ελλάδος.

Συνεχίζοντας την πορεία σου βρίσκεσαι στο Κολωνάκι, το κέντρο της αστικής κουλτούρας της χώρας μας. Μια περιοχή που φωτίζεται όχι μόνο από το Λυκαβηττό, αλλά και από τα νωχελικά φώτα των μαγαζιών και των καφετεριών, τα οποία μπορείς να τα βρεις σε κάθε γωνία. Σίγουρα οι λάτρεις της αστυφιλίας, οι κυνηγοί μιας επίπλαστης πραγματικότητας

θα βρουν στο Κολωνάκι την δικιά τους γωνία. Την γωνία του δικού τους αστικού μικρόκοσμου. 

Προπύλαια

 Διασχίζοντας την Σόλωνος φτάνεις στο επιβλητικό και πολύπαθο κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών, το οποίο αποτελεί το συνοροφυλάκιο μια άλλης περιοχής, μια περιοχής cult, μια περιοχής που έχει φανατικούς φίλους όσο και εχθρούς. Έχεις δύο δρόμους στο μεταίχμιο να διαβείς και άξαφνα φτάνεις στα Εξάρχεια. Περιοχή – κέντρο της πολιτικής αριστερής ζύμωσης, της διαφορετικής αντίληψης και του μποεμισμού. Αξίζει να την επισκεφτείς, αξίζει να βρεθείς σε μια περιοχή που προσπαθεί να πάει κόντρα στο ρεύμα, μια περιοχή που προσπαθεί να φέρει το παρασκήνιο της σκέψης στο προσκήνιο. Μια παρείστικη περιοχή, στην οποία οι μυημένοι σίγουρα θα βρουν συνοδοιπόρους.

Κάπου εδώ τελειώνει η περιπλάνηση στα σοκάκια της πόλης. Το ξέρω ότι είναι και άλλα μέρη που δεν επισκέφτηκα, αλλά πιστεύω ότι αυτές οι εναλλαγές ήταν αρκετές για μια μέρα. Καθώς νύχτωσε πρέπει να πάω στην αρχή της περιπλάνησης μου για να την εκτιμήσω, όπως πρέπει. Καταλήγω βράδυ στα βραχάκια της Ακροπόλεως. Στα δεξιά μου η καταφωτισμένη Ακρόπολη δίνει το ιστορικό στίγμα της πόλης στο χρόνο, ενώ το χαλί μια άναρχης δομημένης πρωτεύουσας που εμφανίζεται μπροστά μου και συντίθεται μπροστά μου από χιλιάδες φώτα σου αποκαλύπτει το εύρος μια πόλης που αγωνιά. Μιας πόλης που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσει, αλλά να βγει μπροστά και να δημιουργήσει.