Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση
Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει μια πολύ δημιουργική συζήτηση γύρω από το μείζον ζήτημα των εκδιδομένων προσώπων στην Αθήνα. Η συζήτηση, όμως, αυτή θα έπρεπε να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα ώστε να μη χρειαστεί να κάνουμε αυτή τη συζήτηση κάτω από αυτές τις συνθήκες. Στην πόλη των Αθηνών μεσούσης της κρίσης απασχολείται ένας μεγάλος αριθμός εκδιδομένων προσώπων τόσο σε ‘‘πιάτσες’’ όσο και σε οίκους ανοχής με κυριότερα κέντρα το Μεταξουργείο, την Φυλής και τον Άγιο Παντελεήμονα.
Σε μια σύγχρονη κοινωνία πρέπει επιτέλους να πέσουν τα στεγανά και να αντιμετωπίσουμε το γεγονός της πορνείας με τους σύγχρονους προοδευτικούς όρους που του αρμόζει και όχι ως ένα πρόβλημα ή πιο κομψά ως ένα ζήτημα με αντιλήψεις και ιδεοληψίες του παρελθόντος. Η νομιμοποίηση του επαγγέλματος των εκδιδομένων προσώπων ήρθε με τον νόμο 2734/1999. Ο νόμος αυτός διακρινόταν από πολλές ασάφειες και είχε αποτελέσει αντικείμενο κριτικής από το Σωματείο Εκδιδομένων Προσώπων Ελλάδος. Κριτική στην οποία συμμετείχε και ο καθηγητής κ. Αλιβιζάτος. Πραγματικά αποτελεί τουλάχιστον ειρωνεία να ποινικοποιείται η άσκηση του εν λόγω επαγγέλματος, όταν ξεκάθαρα εμπίπτει στις προστατευτικές του Συντάγματος διατάξεις για την προστασία της επαγγελματικής δραστηριότητας.
Παρ’ όλα αυτά η ‘‘νομική καθιέρωση’’ του εν λόγω επαγγέλματος κατέληξε να το καταστήσει ερμητικά κλειστό τόσο για τα εκδιδόμενα πρόσωπα όσο και για τα απασχολούμενα σε παρεμφερείς δραστηριότητες (στους οίκους ανοχής) πρόσωπα. Το αποτέλεσμα αυτών των νομοθετικών πρωτοβουλιών σε συνάρτηση με την ολοένα και αυξανόμενη ζήτηση των υπηρεσιών των συγκεκριμένων προσώπων ήταν η κατακόρυφη άνοδος της παράνομης πορνείας και η ανενόχλητη δράση των δικτύων σωματεμπορίας στη χώρα μας. Φυσικά η κεντρική πολιτική σκηνή πάντα ποιούσε σχετικά την νύσσα, με μόνη εξαίρεση τις συντηρητικές κορώνες της Νέας Δημοκρατίας και την πάγια θέση του ΚΚΕ για κατάργηση της πορνείας.
Και κάπου σε αυτόν τον ορυμαγδό διαστρέβλωσης και στρουθοκαμηλισμού φτάσαμε σήμερα να μην μπορούμε να δώσουμε μια ουσιαστική, ρεαλιστική ειλικρινή απάντηση στο γεγονός της πορνείας στη χώρα μας. Το ζήτημα δεν είναι αν θα δημοσιοποιήσουμε ή όχι τις φωτογραφίες των ιεροδούλων στο διαδίκτυο (προσωπικά θεωρώ το συγκεκριμένο ζήτημα περισσότερο κοινωνικό παρά νομικό) , αλλά το πώς θα δώσουμε μια συλλήβδην απάντηση στις προκλήσεις του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Η πορνεία είναι ένα ρεαλιστικό φαινόμενα, όπως και τα εκδιδόμενα πρόσωπα που βρίσκονται στο άκρο περιθώριο της όποιας ουσιαστικής παρέμβασης.
