Ο ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ RON PAUL

Του Δημήτρη Καραντώνη – Τάσση

Λίγοι ασχολούνται με τις προεκλογικές ειδήσεις από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και όχι άδικα, γιατί και η Ελλάδα έχει πλούσια ειδησεογραφική ύλη σε αυτόν τον τομέα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει ήδη ξεκινήσει η κούρσα για τη λήψη του Προεδρικού χρίσματος από τους Ρεπουμπλικάνους. Ο αναδειχθείς θα είναι ο επίσημος επικεφαλής της εκλογικής διαδικασίας και θα διεκδικήσει τον Λευκό Οίκο από το μέχρι τώρα προκάτοχο του, Μπαράκ Ομπάμα. Στους επικρατέστερους για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων συγκαταλέγονται  οι Νιουτ Γκίνγκριτς, Ρόν Πόλ, Μιτ Ρόμνεϊ.

Η πολιτική φιγούρα, όμως, που ξεχωρίζει είναι αυτή του Dr. Ron Paul, μέλους του Κογκρέσου στην 14η Περιφέρεια του Τέξας. Ο λόγος που ξεχωρίζει ο συγκεκριμένος υποψήφιος είναι γιατί κάνει ένα βήμα παραπέρα από τους υπόλοιπους συνυποψήφιους του. Δεν αναπαράγει απλά την ιδεολογία του κόμματος του, αλλά τολμάει να προτείνει ρηξικέλευθες θέσεις που αντανακλούν την πραγματικά φιλελεύθερη Αμερική, όπως τον τερματισμό της λειτουργίας της Federal Reserve Bank.  Επίσης θεωρείται σθεναρός θιασώτης των ατομικών ελευθεριών και ενός πιο ‘‘χαλαρού’’ κράτους που θα πρέπει να μειώσει την έντονη επεμβατική του λειτουργία στις σχέσεις των πολιτών. Παράλληλα οι προτάσεις του σκοπεύουν και στην πατριωτική θωράκιση της Αμερικής και των κατοίκων της, με αποτέλεσμα να μην στρέφεται κατά των μεταναστών, αλλά κατά των δυνάμεων αυτών που βλάπτουν την αυτοκυριαρχία και τα δομημένα κυριαρχικά δικαιώματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μάλιστα αναφορικά με τα μείζονα θέματα του φιλελευθερισμού έχει συγγράψει και αρκετά βιβλία.

Ο Ron Paul φαντάζει ως ο μόνος, και όχι άδικα, υποψήφιος, ο οποίος μπορεί να βάλει μια τάξη στο χάλι που δημιούργησε η διακυβέρνηση του Προέδρου Ομπάμα, ο οποίος εκτός από την κατάργηση του ‘‘don’t tell, don’t ask’’ και την παρακαταθήκη ενός τεράστιου χρέους για τις Η.Π.Α. δεν φαίνεται να έκανε κάτι άλλο αξιομνημόνευτο. Με δύο λόγια ο Πρόεδρος Ομπάμα κατάφερε σε μια τετραετία και κατέστρεψε συθέμελα το ‘‘Αμερικάνικο Όνειρο’’, το οποίο και ο ίδιος, εν τέλει, βίωσε. Σε τέτοιο βαθμό που συγκέντρωσε και την αντίδραση του επίσης Δημοκρατικού και πρώην προέδρου των Η.Π.Α. κ. Μπιλ Κλίντον. Πλέον ρεαλιστικά ο μόνος που μπορεί να σώσει το ‘‘Αμερικάνικο Όνειρο’’ με τις πασίδηλες διεθνείς προεκτάσεις που αυτό έχει λάβει.

Ο ρόλος, πλέον, που καλείται να λάβει ο Dr. Ron Paul είναι η ίδια διεθνείς ισορροπία και η γνήσια φιλελεύθερη προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και της ελεύθερης αγοράς. Αιτήματα όχι μόνο του Αμερικανικού λαού. Ας ελπίσουμε ο αγώνας του να αποτελέσει έναυσμα αντίστοιχων γνήσια Φιλελεύθερων και Δημοκρατικών κινήσεων και στην Γηραιά Ήπειρο.

(Οι εικόνες της παρούσας ανάρτησης προέρχονται από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο της προεκλογικής εκστρατείας του Ron Paul - http://www.ronpaul2012.com/- , καθώς και τις σελίδες Ron Paul και Ron Paul Revolution στο Facebook)

''Ευτυχισμένο το νέο έτος''

Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση



Καθώς πλησιάζουμε προς το νέο έτος, 2012, πληθαίνει το άκουσμα των ευχών σε συζητήσεις γνωστών και αγνώστων. Το ‘‘Καλές Γιορτές’’ και ‘‘Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος’’. Το άκουσμα, βέβαια, αυτών των λέξεων ακούγεται για πολλούς συμπολίτες μας ως ένα κακόγουστο αστείο ή έστω ως black humor. Θυμίζει την Βρετανική απόκριση στο ‘‘Τι κάνεις ;’’ που είναι πάντα ‘‘Καλά είμαι’’, ακόμα και αν είσαι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.
Η πραγματική εικόνα και τα πραγματικά μεγέθη βρίσκονται μακριά από το ‘‘λαϊκίστικα’’ στολισμένο Σύνταγμα της κρίσης, όπως το παρουσιάζει ο δήμαρχος της πόλεως. Στους δρόμους και τα σοκάκια εκατέρωθεν της Πανεπιστημίου, στα συσσίτια διάφορων φορέων καθώς και του Δήμου Αθηναίων.  Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της Ελλάδας της ύφεσης και της απαισιοδοξίας. Μιας Ελλάδας που δεν ονειρεύεται ‘‘white Christmas’’ , όχι απλά για να αναπαράγει τους στίχους του γνωστού τραγουδιού, αλλά γιατί βιώνει τα ‘‘black Christmas’’. Αυτό, φυσικά, μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό, ίσως, και κυνικό, αν αντιληφθούμε την δομημένη μέχρι πρότινος πολιτιστική αντίληψη που ήθελε την περίοδο των Χριστουγέννων, ως μια περίοδο απόλυτης ευφορίας και ξεγνοιασιάς.
Το εύλογο ζητούμενο που αναπόδραστα προκύπτει είναι αν πρέπει ή να αποδομήσουμε την καθεστηκυία εικόνα των εορτών ή να δούμε πίσω από τις λέξεις. Η απάντηση, ενδεχομένως, να βρίσκεται κάπου στη μέση. Σημασία δεν έχει να αποδομήσεις κάτι που προσφέρει χαρά και ελπίδα, αλλά μην στέκεσαι σε αυτό, σαν άτι με παρωπίδες. Πρέπει να έχουμε το θάρρος όχι απλά να δούμε πίσω από τις λέξεις, αλλά πίσω από τις επεξεργασμένες στο Photoshop εικόνες. Κάπου εκεί βρίσκεται η πραγματική εικόνα των εορτών.
Ίσως, είναι η περίοδος που πρέπει να εξετάζουμε το περιεχόμενο των λόγων μας περισσότερο από ποτέ και  να χρησιμοποιούμε τις ευχές μας με στωική σύνεση και ρεαλισμό. Το περιεχόμενο των Χριστουγέννων μπορεί να ποικίλλει για τον καθένα μας, από καθαρά θρησκευτικό ως αθεράπευτα καταναλωτικό. Σε κάθε περίπτωση κάθε σκοπιά είναι αποδεκτή. Το σημαντικό, όμως, είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων που δεν είναι άλλο από την ελπίδα. Την ελπίδα της ευτυχίας όχι μόνο την περίοδο των εορτών, αλλά όλη τη χρονιά.
Αυτό που πραγματικά πρέπει να εκτιμήσουμε αυτά τα Χριστούγεννα, περισσότερο από άλλες παρόμοιες εορταστικές περιόδους του παρελθόντος, είναι η δυνατότητα του να ευχόμαστε σε ρεαλιστική βάση.

Οπότε καλές ευχές σε όλους σας….

Jean Genet:Η γοητεία του περιθωρίου.

Ένας άνθρωπος σίγουρα διχαστικός για τα κοινωνικά μας "καθωσπρέπει",ο Ζαν Ζενέ θεατρικός συγγραφέας,σκηνοθέτης,ποιητής στα νιάτα του και αναμφισβήτητα μια ύπαρξη της αντίδρασης,γεννήθηκε στα 1910 και πέθανε το 1986,μόνος,σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι.Η ζωή του από μικρή ηλικία χαρακτηριζόταν από έλλειμμα κοινωνικής αποδοχής,στοιχείο καθοριστικό για την πορεία της ζωής του σε όλους τους τομείς.Ο "παραβατικός" Ζενέ δημιουργεί με την φαντασία του τους δικούς του χαρακτήρες,σύμβολα των εχθρών του με μοναδικό στόχο να τους καταστρέψει.Βασίλισσες,επίσκοποι,στρατηγοί,αφεντικά,όλα τα στοιχειά της εξουσίας που τον απαρνιόντουσαν και απαρνιόταν,αρχικά τα έχτιζε και στη συνέχεια μέσω μιας διαδικασίας τελετουργικού χαρακτήρα συνήθιζε να τα συνθλίβει μέσα από την άγρια ομορφιά των σελίδων του.Τα θύματα των έργων του συναντούν τη σκληρότητα της μοίρας τους στο πρόσωπο ανθρώπων καθημερινών,αδικημένων,στην εικόνα του περιθωρίου και της άλλης πλευράς του αστικού αφρού,σε όλα αυτά που το κοινωνικό μας προσωπείο έχει δημιουργήσει για να καλύπτει τα εξουσιαστικά του απωθημένα.Έτσι,η "βρωμιά" εκδικείται για αυτήν την κοινωνική προδοσία την οποία ο μόνος τρόπος να ξεπλύνει είναι με αίμα.Ως ένας ιδιότυπος χειρουργός αποκαλύπτει την ενδότερη όψη του όντος των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών,συστημάτων και τρόπου σκέψης,την οποία κανενας δεν τολμά να κρίνει για να μη κριθεί,διεισδύοντας στα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής και φέρνοντας στην επιφάνεια μια επαχθέστερη αλήθεια-μια χειρότερη αλήθεια-αποκαλυπτόμενη  στην φαινομενικότητα των ρόλων των έργων του και στο ίδιο το σκοτάδι που κρύβουν οι ανθρώπινες φιγούρες..
Το παιχνίδι με το φύλο των χαρακτήρων του,τις μάσκες,το "ον" και την όψη,το εξωπραγματικό και τη φαινομενικότητα καταλήγει στον εκμηδενισμό της ύπαρξης και στην αποθέωσή της συγχρόνως.Η εικόνα αντλεί την αιτιότητα της ύπαρξής της από την ίδια της την ύπαρξη και το "ον",χωρίς να παύει να τίθεται σαν απόλυτη πραγματικότητα,γίνεται εφήμερο.
Το έργο του,πολυσχιδές και δημιουργικό τεχνασμάτων αποκαλυπτικών,θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μια ιδιοφυής προσπάθεια απογύμνωσης της πραγματικότητας.Ο γλαφυρός ρεαλισμός που το χαρακτηρίζει χρησιμοποιεί μάσκες,οι οποίες όμως είναι αυτές που αποκαλύπτουν εκτός από τη σημασία της σκοπιμότητας της ύπαρξής τους,αυτό που όντως κρύβουν πίσω τους,μέχρι το τελευταίο να εκδηλωθεί ενδοσκοπικά και να εξωτερικευθεί πρακτικά με τη δολοφονία του κοινού τόπου που τόσο ταλαιπώρησε τον συγγραφέα σε όλη του τη ζωή.
Η καταδίκη της αστικής μπουρζουαζίας και η  επίπονη αφαίμαξή της,τον γοητεύουν.Μέχρι και στα εγκλήματα των ναζί κατορθώνει να δει αυτό το χτύπημα/εκδίκηση στην αστική τάξη και την ψευτοηθική της.
Η ιδιαίτερή αυτή αισθητική της αντίθεσης που εισάγει ο Ζενέ εκδηλώνεται στον χαρακτήρα του,ο οποίος με τη σειρά του αποτυπώνεται σε αυτό που ονομάζουμε θέατρο του παραλόγου,σε μια έμπρακτη δημιουργική της απώλειας της τάξεως,διαδικασία η οποία φέρνει στο φως την ουσία των πραγμάτων μέσω της πτώσης του παντοδυνάμου της απολυτότητας,μέσω της κυριαρχίας της δημιουργίας και της εναλλαγής των ανακλώμενων νοημάτων.

                                                «Ο καταδικασμένος σε θάνατο» (1942).

Michel Foucault & Jean Genet.

Τρομοκράτες,ναζί,δολοφόνοι,ληστές,προδότες,δούλοι,μαύροι,ομοφιλόφιλοι,απατεώνες,λωποδύτες,κατάδικοι είναι για τον Ζενέ οι ήρωές του και αυτοί που ανατρέπουν την κυρίαρχη ιουδαιοχριστιανική ηθική η οποία αποτελεί απλά έναν εμπρηστικό στόχο για τον ίδιο.

"Άγιος Ζενέ,Κωμωδός και Μάρτυρας":
Το βιβλίο του Jean-Paul Sartre για τον Genet.

Ο Ζενέ μας ξαναθυμίζει τη γοητεία του εγκλήματος,την καθαρτικότητα της αμαρτίας και το απατηλό της παραβατικότητος σε έναν κόσμο που λόγω της φαινομενικότητας των πάντων τα νοήματα μας εξαπατούν σε επίπεδο ορισμών με την ψευδαίσθηση που μας δίνουν για την ορθή λειτουργικότητα μιας ρημαγμένης καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων:
Ο Ζαν Ζενέ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συγγραφέας της κοινωνικής ανταρσίας και ανατροπής.


Ιωάννης Θ. Αβαρκιώτης.

ΑΘΗΝΑ : ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ….

Άποψη της Αθήνας από τον Λόφο της Ακροπόλεως

 

Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

Ίσως μια από τις δύσκολες αποστολές που μπορεί να αναλάβει κάποιος  αστύφιλος είναι να προσδώσει μια ενιαία ταυτότητα για όλη την πόλη των Αθηνών. Διευκρινίζω την πόλη γιατί άμα βάλλουμε και τα προάστια τότε μιλάμε πραγματικά για έναν άρτια δομημένο μικρόκοσμο.

Η περιήγηση σε αυτήν την ιδιάζουσα πόλη ξεκινάει από το πραγματικό κέντρο της που δεν είναι άλλος από τον λόφο της Ακρόπολης, ένας λόφος που κερδίζει το σεβασμό όλης της ανθρωπότητας. Έναν λόφο που αποτελεί το κέντρο της ανθρωπιστικής σκέψης και του πολιτισμού. Τριγυρνώντας γύρω από τα ‘‘περίχωρα’’ του λόφου αντιλαμβάνεσαι την Αθήνα που αντέχει στο χρόνο. Την Αθήνα στην οποία ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στην εποχή του Καμπανέλη και των ρεμπέτικων. Ο freddo cappuccino, το μετρό και οι ήχοι κλήσης των κινητών τηλεφώνων σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα, την οποία μπορείς κάλλιστα να αγνοήσεις. Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα και Διονυσίου Αρεοπαγίτου περιοχές που σε κάνουν να βλέπεις μια άλλη όψη της πόλης, μια όψη, δυστυχώς, που χάνεται στον θόρυβο άλλων περιοχών.

Το Ελληνικό Κοινοβούλιο

Ανεβαίνοντας την Ερμού μεταφέρεσαι στην πιο σύγχρονη όψη της πόλης, την όψη του ρεαλισμού. Γι’ αυτό και κέντρο της περιοχής δεν είναι άλλο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο περισσότερο βάλλεται από την πλειονότητα αυτών που βρίσκονται μέσα σε αυτό, παρά από αυτούς που βρίσκονται έξω από αυτό. Το Σύνταγμα είναι η πλατεία με τα πολλά πρόσωπα, η πλατεία την οποία μπορείς να περιδιαβείς όλες τις ώρες με περίσσεια ασφάλεια. Η πλατεία που αποτέλεσε το διαχρονικό κέντρο των αλλαγών σε όλη τη σύγχρονη ιστορική πορεία της Ελλάδος.

Συνεχίζοντας την πορεία σου βρίσκεσαι στο Κολωνάκι, το κέντρο της αστικής κουλτούρας της χώρας μας. Μια περιοχή που φωτίζεται όχι μόνο από το Λυκαβηττό, αλλά και από τα νωχελικά φώτα των μαγαζιών και των καφετεριών, τα οποία μπορείς να τα βρεις σε κάθε γωνία. Σίγουρα οι λάτρεις της αστυφιλίας, οι κυνηγοί μιας επίπλαστης πραγματικότητας

θα βρουν στο Κολωνάκι την δικιά τους γωνία. Την γωνία του δικού τους αστικού μικρόκοσμου. 

Προπύλαια

 Διασχίζοντας την Σόλωνος φτάνεις στο επιβλητικό και πολύπαθο κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών, το οποίο αποτελεί το συνοροφυλάκιο μια άλλης περιοχής, μια περιοχής cult, μια περιοχής που έχει φανατικούς φίλους όσο και εχθρούς. Έχεις δύο δρόμους στο μεταίχμιο να διαβείς και άξαφνα φτάνεις στα Εξάρχεια. Περιοχή – κέντρο της πολιτικής αριστερής ζύμωσης, της διαφορετικής αντίληψης και του μποεμισμού. Αξίζει να την επισκεφτείς, αξίζει να βρεθείς σε μια περιοχή που προσπαθεί να πάει κόντρα στο ρεύμα, μια περιοχή που προσπαθεί να φέρει το παρασκήνιο της σκέψης στο προσκήνιο. Μια παρείστικη περιοχή, στην οποία οι μυημένοι σίγουρα θα βρουν συνοδοιπόρους.

Κάπου εδώ τελειώνει η περιπλάνηση στα σοκάκια της πόλης. Το ξέρω ότι είναι και άλλα μέρη που δεν επισκέφτηκα, αλλά πιστεύω ότι αυτές οι εναλλαγές ήταν αρκετές για μια μέρα. Καθώς νύχτωσε πρέπει να πάω στην αρχή της περιπλάνησης μου για να την εκτιμήσω, όπως πρέπει. Καταλήγω βράδυ στα βραχάκια της Ακροπόλεως. Στα δεξιά μου η καταφωτισμένη Ακρόπολη δίνει το ιστορικό στίγμα της πόλης στο χρόνο, ενώ το χαλί μια άναρχης δομημένης πρωτεύουσας που εμφανίζεται μπροστά μου και συντίθεται μπροστά μου από χιλιάδες φώτα σου αποκαλύπτει το εύρος μια πόλης που αγωνιά. Μιας πόλης που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσει, αλλά να βγει μπροστά και να δημιουργήσει.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

του Δημήτρη Kαραντώνη - Τάσση

Όλο και περισσότερο στις συζητήσεις μας το τελευταίο διάστημα αναφέρεται η λέξη ‘‘κράτος’’ και φυσικά εφόσον μιλάμε για τη χώρα μας η λέξη αυτή διατυπώνεται με ξεκάθαρα αρνητικό πρόσημο. Αλλά τι εν τέλει αυτό το δυσθεώρητο κράτος και ποια τα βασικά στοιχεία του ορισμού του. Η προσέγγιση που θα επιχειρηθεί δεν είναι σε καμία περίπτωση γλωσσολογικού – ιστορικού περιεχομένου (άλλωστε υπάρχουν έγκριτοι επιστήμονες και λόγιοι ανά την ιστορία που έχουν ασχοληθεί με αυτό), αλλά μια προσέγγιση μέσα από την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε και με τις προφανείς αδυναμίες της.

Το ‘‘Κράτος’’ κατ’ αρχάς μέσα από την Ελληνική πραγματικότητα, ίσως, είναι η μόνη λέξη μαζί με τη λέξη ‘‘σύστημα’’ που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από όλους μας, καθώς έχουν αναχθεί στη σφαίρα του απρόσωπου πολιτικού λόγου και καθ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε αβίαστα αθυροστομούμε σε βάρος του. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό. Κάθε φορά, όμως, ξεχνάμε μια βασική παράμετρο του Κράτους που απλά αγνοούμε ή απλά έντεχνα μας έχουν κάνει να αγνοούμε. Η βασική παράμετρο αυτή, που και σύμφωνα με τις αξίες του ουμανισμού πρέπει να είναι και ο θεμέλιος λίθος του, είναι ο άνθρωπος, δηλαδή όλοι εμείς. Άρα, μήπως, να το ξανασκεφτούμε πριν προβούμε σε αυτήν την διατύπωση, γιατί, εν τέλει, προσβάλλουμε εμάς τους ίδιους ;

Φυσικά, υπό αυτό το πρίσμα, το να προβούμε σε μια τέτοια ρήση δηλώνει μεγάλη παρρησία και σθένος λόγου.  Αλλά, μάλλον, υπό αυτό το πρίσμα δεν θα ξαναπροβαίναμε σε μεγαλόστομες δηλώσεις ή θα προβαίναμε σε αυτές πιο σπάνια.

Αξίζει, ίσως, και ως αντιπαραβολή να επιχειρηθεί και μια προσέγγιση στην έννοια του Κράτους, σύμφωνη με τη Γερμανική κουλτούρα. Για τους Γερμανούς το Κράτος δεν είναι τίποτα άλλο από μια καλολαδωμένη μηχανή, η οποία πρέπει να λειτουργεί ασταμάτητα με κάθε κόστος. Η μηχανή αυτή, με σύγχρονους όρους,  στη τρέχουσα Γερμανική συνείδηση χαρακτηρίζεται από ασταμάτητη ανάπτυξη και παραγωγικότητα. Μόνο σε ένα τέτοιο Κράτος ο Γερμανός πολίτης αισθάνεται ασφαλής και ικανός να προσδιοριστεί ως μέλος ενός ευρύτερου συνόλου.

Όσο και παράδοξο να φαίνεται οι δύο περιγραφόμενες καταστάσεις παρουσιάζουν μια τεράστια ομοιότητα. Και στις δύο περιπτώσεις παρατηρείται ένας αέναος φαύλος κύκλος μεταξύ του ατόμου και του κράτους. Στην περίπτωση της χώρας μας όσο περισσότερο αθυροστομούμε σε βάρος του κράτους χωρίς ουσιαστική προσέγγιση, τόσο το κράτος θα χειροτερεύει και άρα τόσο περισσότερο θα το περιγελούμε. Στην περίπτωση της Γερμανίας όσο περισσότερο εργάζονται για το κράτος, τόσο περισσότερο θα προσδιορίζονται στο ευρύτερο σύνολο μέσω αυτού και άρα τόσο περισσότερο θα πρέπει να εργάζονται υπέρ αυτού, ώστε να αυξήσουν το υπάρχον κρατικό status quo.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

Σε αυτήν την τραγική διαπίστωση μας οδηγούν αναπόδραστα και χωρίς ιδιαίτερους μαθηματικούς υπολογισμούς οι διεργασίες που ξεκίνησαν πριν και μετά από τη Σύνοδο Κορυφής στις 9 Δεκεμβρίου.  Το Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια έξαρση ευρωσκεπτικισμού (σ.σ. προσωπικής λαϊκιστικής προβολής του κ. Κάμερον – τα έχουν και στο Η.Β. αυτά-) είπε ξεκάθαρα ότι Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα οικοδόμημα που συμφέρει την αγορά της χώρας του και τίποτα παραπέρα. Η δήλωση αυτή αποτελεί καίριο πλήγμα στην ευρύτερη προσπάθεια ουσιαστικής ενοποίησης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ουσιαστικά δίνει το στίγμα της αποχώρησης του Η.Β. από το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Βέβαια η Βρετανική κοινωνία και μέλη του πολιτικού προσωπικού της χώρας έδειξαν να κρατούν σαφείς αποστάσεις από την απόφαση του κ. Κάμερον. Αν το Η.Β. αυτή τη στιγμή εξέλθει της Ε.Ε. τότε χάνει την αφορολόγητη διακίνηση προϊόντων στην εγκαθιδρυμένη κοινή αγορά. Οι δείκτες παραγωγικότητας της χώρας θα πέσουν κατακόρυφα και η ανεργία θα κορυφωθεί, καθώς, παρά την κρίση, μια από τις ισχυρότερες καταναλωτικές αγορές, είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ουσιαστικά τα Βρετανικά προϊόντα θα βρεθούν στο περιθώριο καθώς στο ήδη αυξημένο κόστος παραγωγής τους θα προστεθούν και οι δασμοί εισαγωγών.  Κερδισμένη από αυτό το κλίμα είναι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία είναι σε θέση να καλύψει το κενό, και σε καλύτερες τιμές, που θα αφήσει η απουσία των Βρετανικών προϊόντων από την ενιαία αγορά. Οπότε με μεγάλη ευχαρίστηση Η Γερμανία με τη σύμπραξη της Γαλλίας θα δείξει την έξοδο του Η.Β. από την Ε.Ε..

Ανακατατάξεις αναμένονται, όμως, και στην ευρωζώνη αυτή τη φορά με επίκεντρο τη χώρα μας.  Η Ελλάδα αδυνατεί για ακόμα μια φορά να προσαρμοστεί στις δανειακές της δεσμεύσεις, καθώς και στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, ενώ παράλληλα παλιοί ‘‘υποστηρικτές’’ της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, όπως ο κ. Μπαρόζο, δείχνουν και αυτοί την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα αποτελεί πρόβλημα για το Ευρώ και την Ευρωζώνη, εφόσον παραμένει σε αυτήν. Βέβαια σε παρέμβαση του ο κ. Verhofstadt, επικεφαλής των Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών έ(ξε)θεσε με παρρησία μέρος του προβλήματος της κρίσης στη χώρα μας που δεν είναι άλλο από την μη αναγνώριση των Ελληνικών συνόρων ως Ευρωπαϊκών. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την μεγάλη δαπάνη του Ελληνικού Κράτους και του Κρατικού Προϋπολογισμού για την αγορά πολεμικού υλικού για την διαφύλαξη των συνόρων του. Βέβαια, η αγορά αυτή γίνεται από τον Γαλλογερμανικό άξονα, για αυτό και το ‘‘πατριωτικό’’ Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο ανήκουν η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζύ, ποιούν την νύσσα, καθώς από τις χώρες τους γίνεται η μεγαλύτερη αγορά πολεμικού υλικού. Παράλληλα η μη αναγνώριση των Ελληνικών συνόρων ενισχύει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ευρώπη.

Εν τέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση για άλλη μια φορά έκανε ένα μικρό πολιτικό, κατώτερο των περιστάσεων, αλλά ηχηρότατο, βήμα, αντί ενός ουσιαστικού και ρεαλιστικού ενοποιητικού βήματος.

Μια περιπλάνηση στον "κόσμο του Οδυσσέα Ελύτη"...

Με αφορμή την έκθεση "Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη" που έλαβε χώρα στο ίδρυμα Β & Μ. Θεοχαράκη λόγω των 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου ποιητή,αξίζει να πούμε δυο λόγια επιχειρώντας να ταξιδέψουμε μέσα από το έργο και τη ζωή του Ελύτη στον δικό του κόσμο,στον κόσμο του ονείρου και της μαγείας.
Σε έναν κόσμο από τσιμέντο,ο παράγοντας άνθρωπος κατακερματίζεται,στο βωμό των αριθμών χάνει την αξία του και τις αξίες που τον δένουν με τον τόπο και τη ζωή...
Σ' εκείνον έγκειται να προσαρμόσει σ'αυτό που ο καθένας ονομάζει πραγματικότητα τα θέλω και τη δημιουργικότητά του,να δει τις εναλλακτικές της καρδιάς και της ελευθερίας,
της σκέψης και των αισθήσεων..

Όπως αναφέρει στο ξεκίνημα της έκθεσης η ποιήτρια Ιουλίτα Ιλιοπούλου:

"η ποίηση,μέσα στην καταιγιστική βία του ορθολογισμού και του συμφέροντος της πραγματικότητας μας,μπορεί και να' ναι:

κάτι το ελάχιστο αλλά και
σημαντικό τόσο που
η μαγεία να κινεί το χέρι μας και να το ερμηνεύει
καταπώς οι σκιές αλλάζουν θέση
λες κι'έχουν πάρει το μερίδιο του θεού"

H έκθεση ξεκινά με εικαστικά έργα του Ελύτη
τα οποία περιλαμβάνουν υδατογραφίες,
τέμπερες αλλά και αρκετά ευφάνταστα κολάζ.

collages

Collage

Πραγματικά νιώθεις ήδη την φαντασία σου να ταξιδεύει μέσα από έναν κάτασπρο ασβεστωμένο τοίχο των κυκλάδων,στις αποχρώσεις του γαλάζιου του Αιγαίου και από εκεί στους βράχους και τον ήλιο της Μεσογείου,στα στάχυα,τη γη,το χώμα,τον έρωτα.

Χειρόγραφο: Ηλικία της γλαυκής θύμησης,1939.
Aντιγραφή 1987.

Συνεχίζοντας μπορούμε να δούμε πολλά χειρόγραφα του ποιητή στα οποία είναι δυνατό κανείς να διακρίνει την αισθητική ομορφιά των γραπτών του και της γλώσσας του,παντρεμένη τόσο όμορφα με το δυσανάγνωστο των χαρακτήρων του οι οποίοι μοιάζουν να προσπαθούν να γίνουν ένα,ο ένας με τον άλλον,δίνοντας μια συνοχή οπτική στα γραπτά του όπου λέξεις,στίχοι,ποιήματα και κείμενα ολόκληρα τείνουν να αποτελέσουν ένα εννιαίο σώμα,απερίγραπτης αισθητικής.







Επίσης παρουσιάζονται αρκετά βιβλία που ανήκαν στον ποιητή όπως ακόμα και πολλές ανέκδοτες φωτογραφίες του εκ των οποίων μερικές με τον στενό του φίλο ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο τον οποίο θαύμαζε και στήριζε με όλη του την καρδιά και τις δυνάμεις.

Βιβλία,χειρόγραφα,φωτογραφίες κ.α. Στη μεγάλη φωτογραφία φαίνεται στα αριστερά ο Ελύτης και δίπλα του ο Εμπειρίκος με το μεγάλο καπέλο να κάθονται κάπου στην Άνδρο.

Πολύ ενδιαφέροντα είναι κάποια γραπτά και έγγραφα από τη διαμονή του Ελύτη στο Παρίσι,περίοδο κατα την οποία ήρθε σε επαφή με πολλά μέλη της Παρισινής τέχνης και διανόησης όπως οι Αντρέ Μπρετόν,Πωλ Ελυάρ,Χουάν Μιρό,Πικασσό,Ματίς και άλλοι..
Ο ίδιος αναφερόμενος στην παραμονή του στη Γαλλία:" «Ένα ταξίδι που θα μ’ έφερνε πιο κοντά στις πηγές της μοντέρνας τέχνης, συλλογιζόμουνα. Χωρίς να λογαριάζω ότι θα μ’ έφερνε συνάμα πολύ κοντά και στις παλιές μου αγάπες, στα κέντρα όπου είχαν δράσει οι πρώτοι Υπερρεαλιστές,στα καφενεία όπου είχαν συζητηθεί τα Μανιφέστα, στη Rue de l’Odeon και στην Place Blanche, στο Montparnasse και στο St. Germain des Pres»

Τέλος στην έκθεση παρουσιάζονται πολλά έργα καλλιτεχνών για τα οποία ο Ελύτης είχε γράψει  αισθητικά δοκίμια αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις είχε αναπτύξει παράλληλα στενές φιλικές σχέσεις με τους δημιουργούς τους,ενώ ένας εικαστικός διάλογος εμπνευσμένος από το έργο του Ελύτη κλείνει το ταξίδι μας στις πτυχές της ονειρικής διάστασης του κόσμου και στο παιχνίδισμα των αισθήσεών μας,με αρκετά έργα σημαντικών δημιουργών.

Ξεχωριστό κομμάτι της έκθεσης όμως αποτελεί και η αναφορά στο βραβείο νόμπελ λογοτεχνίας με το οποίο τιμήθηκε ο ποιητής το 1979 "για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία."

Το απόσπασμα από την ομιλία του στην απονομή του βραβείου παραμένει επίκαιρo όσο ποτέ:

"Τότε όμως η Ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετεινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών."

Το άρθρο αυτό θέλει ν' αποτελέσει απλά μια προσπάθεια διατήρησης της ποιητικής της ανθρώπινης ύπαρξης-και μετά το 2011(έτος Ελύτη),χρονιά κατά την οποία θέλουμε να πιστεύουμε οτι ο ελληνικός κόσμος ήρθε ένα βήμα πιο κοντά στην ποίηση εξετάζοντάς την ως στάση ζωής-και αυτό αποπειράται να το επιτύχει μέσω της παραπάνω περιπλάνησης σε μια έκθεση εν γένει πλασμένης στα θεμέλια της δυναμικής των αισθήσεων,στοχεύοντας να αναδείξει την αξία του συναισθήματος και του ονείρου σε μια πραγματικότητα ελλειματική σε επίπεδο νοημάτων,αποκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τις πιθανές διεξόδους απέναντι στα μεγαλύτερα προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης,χρησιμοποιώντας την αέναη δυναμική της τελευταίας,με την καθημερινή βίωση αυτού του,αμιγώς υπερπολύτιμου,μοναδικού ερωτικού και υπερβατικού,πτητικού μέσου της λύσεως,που ονομάζουμε ποίηση.

Ιωάννης Θ. Αβαρκιώτης

Το παρόν άρθρο αναδημοσιεύτηκε και στο cafebabel athens (http://athens.cafebabel.com/el/post/2011/12/10/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%C2%AB%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9F%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1-%CE%95%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7%C2%BB)