του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση
Η Ελλάδα, πλέον, με μαθηματική ακρίβεια εκατοστού έχει βάλει πλώρη ολοταχώς για την χρεοκοπία. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ηθική, γιατί αυτό είναι ζήτημα του καθενός ξεχωριστά και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο μιας γενικότερης παρουσίασης. Αναφέρομαι στην οικονομική χρεοκοπία που βρίσκεται ante portas και την επακόλουθη κοινωνική χρεοκοπία. Η πρώτη θα συμβάλει στην διάλυση του κυρίαρχου Ελληνικού Κράτους, ενώ η δεύτερη στην εξαθλίωση των βασικών, βιοτικών συνεκτικών λειτουργιών της Ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση, άμα εξαιρέσει κανείς τον φόβο τον όλμων, θα προσομοιάζει στην μεταπολεμική πραγματικότητα που βίωσε εντονότατα η χώρα μας.
Η προβληματική αυτή έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις δημοφιλή γενικόλογη αντίληψη ‘‘θα τα καταφέρουμε’’. Η μέχρι τώρα, όμως, πραγματικότητα άλλα δείχνει. Δείχνει μια Ελληνική Κοινωνία στα πρόθυρα της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Φυσικά κάποτε μπορούσαμε να γυρνάμε από την άλλη το κεφάλι μας και να αγνοούμε περιπαιχτικά αυτήν την κατάσταση. Πλέον, όμως, αυτή η κατάσταση μας πλαισιώνει ασφυκτικά στην καθημερινότητα μας με αποτέλεσμα να μην έχουμε την πολυτέλεια της ηθελημένης άγνοιας. Και, όπως λέει και ο σοφός λαός : Αυτό που υπάρχει στην αυλή του γείτονα σου … σύντομα να το περιμένεις και στη δική σου αυλή. Το μόνο αισιόδοξο που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό δεν είναι άλλο από τη μαζική ευαισθητοποίηση του κόσμου για κοινωνικές δράσεις που σκοπό έχουν την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη, όπως τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ.
Παρ’ όλα αυτά οι όποιες προσπάθειες μοιάζουν με τους αδέξιους χειρισμού γιατρού, ο οποίος προσπαθεί να σταματήσει την αιμορραγία μιας κεντρικής αρτηρίας με απλά πολλά λευκοπλάστ. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν το κομμάτι της κοινωνίας που προσφέρει ενεργά στις προσπάθειες αυτές δει τις προσεχείς ημέρες τέτοια μείωση στο εισόδημα του (ρεαλιστική παρατήρηση ενόψει των νέων μέτρων του Υπ. Οικονομικών) που, πλέον, δε θα μπορεί να διαθέσει το οτιδήποτε σε αυτές τις προσπάθειες. Τότε τι ; Η κατάληξη ως αποτέλεσμα θεμελιωδών μαθηματικών υπολογισμών του Δημοτικού είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Και το ζητούμενο, πλέον, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε φαντάζει ιλαροτραγικό. Και αυτό γιατί, πριν βεβιασμένα μας τεθεί το παραπάνω ερώτημα από την τέως (νυν) πολιτική ηγεσία της χώρας, δεν μας έκαναν την βασική ερώτηση ‘‘Θέλουμε να αλλάξουμε ;’’. Και φυσικά η απάντηση ήταν και είναι όχι. Απάντηση με πληθώρα παραδειγμάτων από την κυβέρνηση προεκλογικής συνεργασίας.
Οπότε το εύλογο ζητούμενο από εδώ και στο εξής πιο είναι, τι πρέπει να κάνει η Ελληνική Κοινωνία, αφού δεν θέλει ξεκάθαρα να αλλάξει. Ίσως, αυτό που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, να μπορέσουμε, γιατί δεν υπάρχει δεν θέλω αλλά δε μπορώ. Μήπως τελικά το όλο ζήτημα δεν είναι κάποιο δυσεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα, αλλά ένα απλό ‘‘back to basics’’;;;
Η Ελλάδα, πλέον, με μαθηματική ακρίβεια εκατοστού έχει βάλει πλώρη ολοταχώς για την χρεοκοπία. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ηθική, γιατί αυτό είναι ζήτημα του καθενός ξεχωριστά και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο μιας γενικότερης παρουσίασης. Αναφέρομαι στην οικονομική χρεοκοπία που βρίσκεται ante portas και την επακόλουθη κοινωνική χρεοκοπία. Η πρώτη θα συμβάλει στην διάλυση του κυρίαρχου Ελληνικού Κράτους, ενώ η δεύτερη στην εξαθλίωση των βασικών, βιοτικών συνεκτικών λειτουργιών της Ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση, άμα εξαιρέσει κανείς τον φόβο τον όλμων, θα προσομοιάζει στην μεταπολεμική πραγματικότητα που βίωσε εντονότατα η χώρα μας.
Η προβληματική αυτή έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις δημοφιλή γενικόλογη αντίληψη ‘‘θα τα καταφέρουμε’’. Η μέχρι τώρα, όμως, πραγματικότητα άλλα δείχνει. Δείχνει μια Ελληνική Κοινωνία στα πρόθυρα της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Φυσικά κάποτε μπορούσαμε να γυρνάμε από την άλλη το κεφάλι μας και να αγνοούμε περιπαιχτικά αυτήν την κατάσταση. Πλέον, όμως, αυτή η κατάσταση μας πλαισιώνει ασφυκτικά στην καθημερινότητα μας με αποτέλεσμα να μην έχουμε την πολυτέλεια της ηθελημένης άγνοιας. Και, όπως λέει και ο σοφός λαός : Αυτό που υπάρχει στην αυλή του γείτονα σου … σύντομα να το περιμένεις και στη δική σου αυλή. Το μόνο αισιόδοξο που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό δεν είναι άλλο από τη μαζική ευαισθητοποίηση του κόσμου για κοινωνικές δράσεις που σκοπό έχουν την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη, όπως τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ.
Παρ’ όλα αυτά οι όποιες προσπάθειες μοιάζουν με τους αδέξιους χειρισμού γιατρού, ο οποίος προσπαθεί να σταματήσει την αιμορραγία μιας κεντρικής αρτηρίας με απλά πολλά λευκοπλάστ. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν το κομμάτι της κοινωνίας που προσφέρει ενεργά στις προσπάθειες αυτές δει τις προσεχείς ημέρες τέτοια μείωση στο εισόδημα του (ρεαλιστική παρατήρηση ενόψει των νέων μέτρων του Υπ. Οικονομικών) που, πλέον, δε θα μπορεί να διαθέσει το οτιδήποτε σε αυτές τις προσπάθειες. Τότε τι ; Η κατάληξη ως αποτέλεσμα θεμελιωδών μαθηματικών υπολογισμών του Δημοτικού είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Και το ζητούμενο, πλέον, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε φαντάζει ιλαροτραγικό. Και αυτό γιατί, πριν βεβιασμένα μας τεθεί το παραπάνω ερώτημα από την τέως (νυν) πολιτική ηγεσία της χώρας, δεν μας έκαναν την βασική ερώτηση ‘‘Θέλουμε να αλλάξουμε ;’’. Και φυσικά η απάντηση ήταν και είναι όχι. Απάντηση με πληθώρα παραδειγμάτων από την κυβέρνηση προεκλογικής συνεργασίας.
Οπότε το εύλογο ζητούμενο από εδώ και στο εξής πιο είναι, τι πρέπει να κάνει η Ελληνική Κοινωνία, αφού δεν θέλει ξεκάθαρα να αλλάξει. Ίσως, αυτό που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, να μπορέσουμε, γιατί δεν υπάρχει δεν θέλω αλλά δε μπορώ. Μήπως τελικά το όλο ζήτημα δεν είναι κάποιο δυσεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα, αλλά ένα απλό ‘‘back to basics’’;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου