του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση
Τον τελευταίο καιρό με διαρκώς κλιμακούμενη ένταση παρατηρείται μια αξιοσημείωτη αύξηση στις ‘‘πεταλουδίτσες’’ ειδικά στην πόλη των Αθηνών, οι οποίες πλέον κατακλύζουν και περιοχές, στις οποίες δεν είχαν κάνει ποτέ μέχρι τώρα την εμφάνιση τους. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε κάποιο φιλοζωικό πρόγραμμα του Υπουργείο Περιβάλλοντος για την αύξηση των γνωστών σε όλους μας συμπαθών εντόμων, αλλά στην πραγματικότητα της πορνείας που ολοένα κάνει και πιο αισθητή την παρουσία της στους δρόμους και τη ζωή της πόλης. Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα το φαινόμενο αυτό δεν πρέπει να μας γεννάει την έκπληξη, αλλά πρέπει να μας προβληματίζει.
Να μας προβληματίζει σε μια κοινωνική και όχι μια ηθική βάση, η οποία άλλωστε διαφέρει στον καθένα μας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μας προσφέρει έδαφος για μια ενιαία θεώρηση του ζητήματος που απαιτούν οι καταστάσεις. Το ζήτημα, όμως, παραμένει αρκετά ευαίσθητο (τουλάχιστον για την Ελληνική Κοινωνία) εξαιτίας του ιδιαίτερου ηθικού βάρους που περιέχει η συγκεκριμένη ενασχόληση άνευ ετέρου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας (οικονομία, πολιτική, κοινωνία κλπ). Ο κοινός παρανομαστής σε όποια προσπάθεια προσέγγισης και περιγραφής της συγκεκριμένης δραστηριότητας μέχρι τώρα εξαντλείτο σε μια πρόχειρη και υποκριτική πολλές φορές αντιμετώπιση από την Ελληνική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση αναφερόμαστε στη συνειδητή επιλογή κάποιου ατόμου να εκδοθεί και όχι στα θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός, το οποίο είναι ένα φαινόμενο, το οποίο δεν χρήζει ανάλυσης, αλλά άμεσης και δραστικής αντιμετώπισης.
Πλέον, όμως, το φαινόμενο της πορνείας πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την καταρρέουσα Ελληνική κοινωνία, η οποία όχι μόνο φτάσει στο απροχώρητο, αλλά μετράει όλο και λιγότερα ‘‘ενεργά μέλη’’ ως απόρροια της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει πλήξει, πέρα από κάθε σενάριο αισιοδοξίας, βαθύτατα τη χώρα μας. Η απουσία ως εκ τούτου ευκαιριών οικονομικής αποκατάστασης στρέφει όλο και περισσότερα κορίτσια στο δρόμο της πορνείας για την εξεύρεση των αυτονόητων οικονομικών πόρων. Ενδεικτικό του φαινομένου είναι ότι πλέον σε όλο το μήκος της Ποσειδώνος τις βραδινές ώρες παρατηρείς όλο και περισσότερα κορίτσια, τα οποία αγωνίζονται για την επιβίωση. Μάλιστα εξίσου μεγάλη είναι και η ζήτηση από νεαρά κορίτσια συμμετοχής σε ταινίες ρόζ περιεχομένου, με αποτέλεσμα, πλέον, ο όγκος των αιτήσεων που φτάνει στα γραφεία των εν λόγω εταιρειών να είναι συγκρίσιμος με τις αιτήσεις που φτάνουν στα γραφεία διάφορων κομματαρχών ανά την περιφέρεια.
Η κατάσταση, όμως, δεν μας επιτρέπει πρόχειρες κρίσεις ανέξοδης και αβίαστης κριτικής του φαινομένου, γιατί τότε όχι μόνο δεν κατανοούμε, αλλά και συγκαλύπτουμε τις όποιες προεκτάσεις του φαινομένου. Σε αντίθεση, λοιπόν, με την κρατούσα λαικίστικη – υποκριτική αντίληψη, οι κοπέλες αυτές δεν είναι τόσο ξένες προς εμάς όσο πιστεύουμε. Τα κορίτσια αυτά είναι φοιτήτριες, οι οποίες θέλουν τα χρήματα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Είναι κοπέλες που ψάχνουν μια δουλειά για να εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη συντήρηση τους. Είναι κοπέλες που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση του ενοικίου τους. Σε αυτό το πλαίσιο δεν νομίζω ότι οι επιδιώξεις των συγκεκριμένων ατόμων πρέπει να μας ξενίζουν, αλλά να μας προβληματίζουν. Όχι, όμως, αναφορικά με το επιλεγόμενο επάγγελμα, το οποίο μάλιστα είναι και νομικά καθιερωμένο στην Ελλάδα ν. 2734/1999), αλλά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό εκδηλώνεται.
Πρέπει, ίσως, να αντιληφθούμε πιο επιτακτικά από ποτέ ότι η πορνεία στις μέρες σε μια ρεαλιστική θεώρηση όχι μόνο πρέπει να ξεφύγει από τα όρια της παρελθούσης ηθικοκεντρικής προσέγγισης, αλλά και να αποκτήσει την ιδιαίτερη προσοχή για την οποία προστάζουν άνευ ετέρου οι καιροί, γιατί με το να μην βλέπεις κάτι, δεν σημαίνει ότι αυτό το κάτι δεν υπάρχει, απλά ότι διαφεύγει της κοινωνικής προσοχής και κατ’ επέκταση, σε ένα Κοινωνικό Κράτος, και της επακόλουθης αρωγής. Οι ‘‘πεταλουδίτσες’’ δεν είναι στοιχείο μιας ηθικά παρηκμασμένης κοινωνίας, αλλά στοιχείο μιας κοινωνίας αδιεξόδων. Και πιστεύω ότι στο φαινόμενο αυτό δεν πρέπει να στραφούμε τόσο στην ανάλυση των ποιοτικών δεικτών, αλλά των διαρκώς αυξανόμενων ποσοτικών. Οι ‘‘πεταλουδίτσες’’ είναι, σε τελευταία ανάλυση, σημάδι των ''καιρών'', το ζητούμενο είναι να μην γίνουν ο ίδιος ο ''καιρός''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου