Ο ΦΤΩΧΟΣΥΜΠΕΘΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ....

του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

…. Αυτός δεν είναι άλλος, όπως, πλέον, το εμπεδώνουμε με τον πιο βάναυσο τρόπο καθημερινά, η χώρα μας. Η Ελλάδα, ίσως, βρίσκεται στη χειρότερη καμπή της ιστορίας της όχι απλά μεταπολιτευτικά, αλλά μεταπολεμικά. Οι  προσβολές  κατά της χώρας  μας αποτελούν με συνέπεια καθημερινό θέμα σε όλα τα διεθνή φόρα, αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη. Παράλληλα υποδεικνύεται από όλους τους ανωτέρω ότι η μοναδική έξοδος από τη κρίση διέρχεται μέσω των συνεχών θυσιών. Το εύλογο, βέβαια, ερώτημα είναι (έστω και αν παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε προβεί στην 100% εκπλήρωση των υπεσχημένων) γιατί, παρά τις θυσίες που έχουν γίνει, η Ελλάδα όχι μόνο δεν βρίσκεται καν στα μέσα της διαδρομής προς την έξοδο, αλλά προσεγγίζει, αν δεν έχει βρεθεί ήδη πιο κάτω, το σημείο εκκίνησης.

Καθημερινά αποδεικνύεται όχι μόνο ότι η Ελληνική Κοινωνία βρίσκεται ήδη στα όρια της, αλλά ότι η τραγική αμέλεια (ας χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον εκλεπτυσμένο όρο) ορισμένων μπορεί να καταβαραθρώσει ακόμα περισσότερο. Παράλληλα κοινωνική οργή προκαλούν και οι δηλώσεις μελών του πολιτικού προσωπικού της χώρας (με κορωνίδα όλων τις δηλώσεις Χρυσοχοίδη), αλλά και την ευρύτερη πολιτική στάση με αποκορύφωμα τις δημόσιες εκκλήσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του κόμματος που χωρίς καμία απολύτως εμπάθεια γονάτισε την Ελλάδα, για την επιστροφή του άφαντου εις το εξωτερικό αρχηγού του. Η κατάσταση αυτή ξεπερνάει, ακόμα και για τους πιο μετρημένους, τα όρια της κοινωνικής ανοχής σε σημείο που να αποτελεί ξεκάθαρη συνενοχή. Από την άλλη στην πλάτη της Ελληνικής Κοινωνίας παίζεται ένα ατελείωτο πόκερ πολιτικών φιλοδοξιών με τίμημα την ίδια την επιβίωση και την αξιοπρέπεια της Ελληνικής Κοινωνίας. Μάστερ του είδους σε αυτόν τον τομέα αποτελεί ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Τελευταίο του κατόρθωμα η σκιώδης συνάντηση με τον Πρωθυπουργό της Ρωσίας κ. Πούτιν. Ο κ. Σαμαράς στερούμενος της οποιαδήποτε πολιτικής νομιμοποίησης, με έξοδα του Υπουργείου Εξωτερικών , μετέβη στη Ρωσία για να υποσχεθεί συμφωνίες και συνεργασίες. Η στάση του εκτός από προφανή καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων αποτελεί και κατά συνέπεια και διεθνή διασυρμό της χώρας, καθώς υποδαυλίζει ξεκάθαρα τη συνταγματικά κατοχυρωμένη θεσμική θέση του κ. Παπαδήμου. Μάλιστα η συνάντηση έγινε σε μια διεθνή συγκυρία στην οποία ο κ. Πούτιν δεν διεκδικεί και δάφνες. 

Σε ένα τέτοιο τοπίο η όποια έννοια θυσίας χάνει απλά τη σημασία της και καθίσταται απλά άλλη μια λέξη του τρέχοντος πολιτικού λεξιλογίου της χώρας μας με ένα δυστυχώς αρνητικότατο περιεχόμενο. Γιατί θυσία είναι να στερηθείς τις διακοπές σου, να περιορίσεις τις εξόδους, νε μείνεις πίσω στην οικιακή τεχνολογία, να πουλήσεις το ένα αμάξι σου, να παίρνεις τα Μ.Μ.Μ. (στο Ελληνικό πλαίσιο). Αλλά το να μην μπορείς να εξασφαλίσεις τα επιτήδεια για την οικογένεια σου, να μην μπορείς να εργαστείς , να μην έχεις στέγη δεν αποτελεί θυσία … αποτελεί ξεκάθαρο εμπαιγμό της Κοινωνίας και συνιστά την πραγματικότητα της κοινωνικής εξαθλίωσης ….

Dalí : Στα ύψη του υπερρεαλιστικού άξονα

Σαλβαδόρ Νταλί,ένας ισπανός ζωγράφος,οδηγός των ονείρων μας στα πιο βαθιά υψίπεδα της ζωής.Επηρεασμένος από την αρχή των σπουδών του από το κίνημα του ντανταϊσμού επισκέπτεται το Παρίσι όπου συναντά τον Πικάσσο από του οποίου το εργο επηρεάζεται καθοριστικά και μετά από μερικά χρόνια,το 1929,εισχωρεί στον υπερρεαλισμό με τον οποίο ήδη είχε αναπτύξει μια αδιανόητη χημεία.


Δένεται άρρηκτα πιο πολύ με τον υπερρεαλισμό παρά με το κίνημα από το οποίο λίγα χρόνια αργότερα(1934) διαγράφεται από τον Αντρέ Μπρετόν με την κατηγορία οτι υποστήριζε το φασιστικό,στα πρότυπα του Χιτλερικού καθεστώτος,κύμα το οποίο είχε αρχίσει να φανερώνει τη δυναμική του και εξαπλωνόταν στην Γηραιά  Ήπειρο.Ο Νταλί υποστήριξε οτι ο σουρεαλισμός μπορεί να κινηθεί μέσα σε ένα απολιτίκ πλαίσιο και αρνήθηκε να καταγγείλει ευθέως τον φασισμό.

«Δεν μπορείτε να με αποβάλλετε από το σουρεαλιστικό κίνημα, γιατί εγώ είμαι ο Σουρεαλισμός!» δηλώνει ο Νταλί.



Το 1938 θα συναντήσει τον Σίγκμουντ Φρόυντ η ψυχαναλυτική θεωρία του οποίου αποτέλεσε τον πυρήνα του υπερρεαλισμού μαζί με την πίστη στη παντοδυναμία του ονείρου,την ελεύθερη έκφραση του υποσυνειδήτου,τη φαντασία και όλα τα παράγωγα του καθαρού ψυχικού αυτοματισμού.Επίσης λίγους μήνες αργότερα προσκαλείται από τη Κοκό Σανέλ στο σπίτι της στη Γαλλική Ριβιέρα όπου και δημιουργεί πολλά έργα τα οποία στη συνέχεια θα εκθέσει με μεγάλη επιτυχία στη Νέα Υόρκη.
Ο Αντρέ Μπρετόν κατακρίνει και πάλι τον Νταλί για την όλοένα αυξανόμενη εμπορικοποίηση του έργου του επινοώντας τον αναγραμματισμό του ονόματός του "Avida Dollars" από το γαλλικό "avide à dollars" το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "άπληστος για δολάρια".

Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,το 1940,εγκαθίσταται μαζί με τη μούσα του,Γκαλά,στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και θα παραμείνει για τα επόμενα 8 χρόνια.Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του έπειτα θα το περάσει στην Ισπανία και θα κατακριθεί εξαιτίας της επιλογής του αυτής να ζήσει κάτω από το πέπλο του δικτατορικού καθεστώτος του Φράνκο με το οποίο διατηρούσε καλές σχέσεις,γεγονός το οποίο του επιτρέπει βέβαια απ'την άλλη πλευρά,την ελεύθερη καλλιτεχνική του έκφραση,σε αντίθεση με πολλούς άλλους καλλιτέχνες οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν αυτοεξοριστεί από την Ισπανία.

Μετά την εγκατάστασή του στις Η.Π.Α. ο ζωγράφος αλλάζει στύλ και εμπνέεται πια κυρίως από την Κλασσική και Αναγεννησιακή τέχνη επιθυμώντας να συγκεράσει τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης με την θρησκεία και τον μυστικισμό ενώ το 1974 εγκαινιάζει το Θέατρο-Μουσείο Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο τόπο καταγωγής του Φιγέρας της Ισπανίας.Το 1982 του απονέμεται από τον βασιλιά Χουάν Κάρλος της Ισπανίας ο τίτλος Μαρκησίου ενώ την ίδια χρονιά πεθαίνει η Γκαλά και ο
 Νταλί αποπειράται να αυτοκτονήσει.Τελικά ο θάνατος τον συναντά στις 23 Ιανουαρίου του 1989 στη Φιγέρας.

O ίδιος ο Νταλί είχε πει για το έργο του:

«Η δουλειά μου δεν είναι παρά μια αντανάκλαση, αυτών που καταφέρνω, αυτών που γράφω και σκέφτομαι. Όλη η ζωγραφική μου είναι ένα ψήγμα της συνολικής κοσμογονίας μου»

«Θέλω να δω και να καταλάβω τις δυνάμεις και τους κρυφούς νόμους των πραγμάτων. Για να διεισδύσω στην καρδιά των πραγμάτων ξέρω από διαίσθηση ότι κατέχω ένα εξαιρετικό όπλο: το μυστικισμό»

«Διεισδύω όλο και περισσότερο στη συμπυκνωμένη μαγεία του σύμπαντος».
Ο Νταλί γνήσιος εκφραστής του υπερρεαλισμού και όχι μόνο,αλλά με πάντα αισθητά τα στοιχεία του επηρεασμού του απ'αυτόν και την Παρανοϊκό-κριτική μέθοδο που είχε επινοήσει την εποχή εκείνη, έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα,το έργο του οποίου αλλά και η ζωή αποτέλεσαν αντικείμενο πολλών σελίδων γραφής.Προκλητικός και θεατρικότατος στη καθημερινότητά του,ενσάρκωσε τον σουρεαλισμό ενώ συγχρόνως προσέφερε στην ανθρωπότητα ένα παράθυρο εξόδου από τα αδιέξοδα της ύπαρξής της.Το έργο του,θαυμαστό και πρωτότυπο,ακουλούθησε εξελικτική πορεία και συνεχίζει ακόμα να μαγεύει το κοινό,του οποίου τη φαντασία επιχειρεί να θέσει σε ένα ανώτερο επίπεδο αντίληψης του κόσμου και των πραγμάτων.Ο Νταλί αναμφίβολα πρωτοποριακός και ταλαντούχος,όπως εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος,συνιστά τη πραγμάτωση των ικανοτήτων της αυτοπεποίθησης,του ταλέντου,της δημιουργικότητας,της επιμονής και κυρίως της προσωπικής παρατήρησης και έκφρασης των εσώτερων στοιχείων της κάθε ύπαρξης χωρίς να αποσπάται εν τέλει τελείως από τα αισθητήρια μέσα,τα οποία θέλει να διεγείρει ώστε να διεισδύσει στα βαθύτερα μυστικά του σύμπαντος και να τα ενώσει με τη καθημερινότητά μας.


Ιωάννης Θ. Αβαρκιώτης

ΟΙ ''ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΕΣ'' ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ

του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

Τον τελευταίο καιρό με διαρκώς κλιμακούμενη ένταση παρατηρείται μια αξιοσημείωτη αύξηση στις ‘‘πεταλουδίτσες’’ ειδικά στην πόλη των Αθηνών, οι οποίες πλέον κατακλύζουν και περιοχές, στις οποίες δεν είχαν κάνει ποτέ μέχρι τώρα την εμφάνιση τους. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε κάποιο φιλοζωικό πρόγραμμα του Υπουργείο Περιβάλλοντος για την αύξηση των γνωστών σε όλους μας συμπαθών εντόμων, αλλά στην πραγματικότητα της πορνείας που ολοένα κάνει και πιο αισθητή την παρουσία της στους δρόμους και τη ζωή της πόλης. Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα το φαινόμενο αυτό δεν πρέπει να μας γεννάει την έκπληξη, αλλά πρέπει να μας προβληματίζει.

Να μας προβληματίζει σε μια κοινωνική και όχι μια ηθική βάση, η οποία άλλωστε διαφέρει στον καθένα μας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μας προσφέρει έδαφος για μια ενιαία θεώρηση του ζητήματος που απαιτούν οι καταστάσεις. Το ζήτημα, όμως, παραμένει αρκετά ευαίσθητο (τουλάχιστον για την Ελληνική Κοινωνία) εξαιτίας του ιδιαίτερου ηθικού βάρους που περιέχει η συγκεκριμένη ενασχόληση άνευ ετέρου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας (οικονομία, πολιτική, κοινωνία κλπ). Ο κοινός παρανομαστής σε όποια προσπάθεια προσέγγισης και περιγραφής της συγκεκριμένης δραστηριότητας μέχρι τώρα εξαντλείτο σε μια πρόχειρη και υποκριτική πολλές φορές αντιμετώπιση από την Ελληνική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση αναφερόμαστε στη συνειδητή επιλογή κάποιου ατόμου να εκδοθεί και όχι στα θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός, το οποίο είναι ένα φαινόμενο, το οποίο δεν χρήζει ανάλυσης, αλλά άμεσης και δραστικής αντιμετώπισης.

Πλέον, όμως, το φαινόμενο της πορνείας πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την καταρρέουσα Ελληνική κοινωνία, η οποία όχι μόνο φτάσει στο απροχώρητο, αλλά μετράει όλο και λιγότερα ‘‘ενεργά μέλη’’ ως απόρροια της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει πλήξει, πέρα από κάθε σενάριο αισιοδοξίας, βαθύτατα τη χώρα μας. Η απουσία ως εκ τούτου ευκαιριών οικονομικής αποκατάστασης στρέφει όλο και περισσότερα κορίτσια στο δρόμο της πορνείας για την εξεύρεση των αυτονόητων οικονομικών πόρων. Ενδεικτικό του φαινομένου είναι ότι πλέον σε όλο το μήκος της Ποσειδώνος τις βραδινές ώρες παρατηρείς όλο και περισσότερα κορίτσια, τα οποία αγωνίζονται για την επιβίωση. Μάλιστα εξίσου μεγάλη είναι και η ζήτηση από νεαρά κορίτσια συμμετοχής σε ταινίες ρόζ περιεχομένου, με αποτέλεσμα, πλέον, ο όγκος των αιτήσεων που φτάνει στα γραφεία των εν λόγω εταιρειών να είναι συγκρίσιμος με τις αιτήσεις που φτάνουν στα γραφεία διάφορων κομματαρχών ανά την περιφέρεια.

Η κατάσταση, όμως, δεν μας επιτρέπει πρόχειρες κρίσεις ανέξοδης και αβίαστης κριτικής του φαινομένου, γιατί τότε όχι μόνο δεν κατανοούμε, αλλά και συγκαλύπτουμε τις όποιες προεκτάσεις του φαινομένου. Σε αντίθεση, λοιπόν, με την κρατούσα λαικίστικη – υποκριτική αντίληψη, οι κοπέλες αυτές δεν είναι τόσο ξένες προς εμάς όσο πιστεύουμε. Τα κορίτσια αυτά είναι φοιτήτριες, οι οποίες θέλουν τα χρήματα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Είναι κοπέλες που ψάχνουν μια δουλειά για να εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη συντήρηση τους. Είναι κοπέλες που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση του ενοικίου τους. Σε αυτό το πλαίσιο δεν νομίζω ότι οι επιδιώξεις των συγκεκριμένων ατόμων πρέπει να μας ξενίζουν, αλλά να μας προβληματίζουν. Όχι, όμως, αναφορικά με το επιλεγόμενο επάγγελμα, το οποίο μάλιστα είναι και νομικά καθιερωμένο στην Ελλάδα ν. 2734/1999), αλλά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό εκδηλώνεται.

Πρέπει, ίσως, να αντιληφθούμε πιο επιτακτικά από ποτέ ότι η πορνεία στις μέρες σε μια ρεαλιστική θεώρηση όχι μόνο πρέπει να ξεφύγει από τα όρια της παρελθούσης ηθικοκεντρικής προσέγγισης, αλλά και να αποκτήσει την ιδιαίτερη προσοχή για την οποία προστάζουν άνευ ετέρου οι καιροί, γιατί με το να μην βλέπεις κάτι, δεν σημαίνει ότι αυτό το κάτι δεν υπάρχει, απλά ότι διαφεύγει της κοινωνικής προσοχής και κατ’ επέκταση, σε ένα Κοινωνικό Κράτος, και της επακόλουθης αρωγής. Οι ‘‘πεταλουδίτσες’’ δεν είναι στοιχείο μιας ηθικά παρηκμασμένης κοινωνίας, αλλά στοιχείο μιας κοινωνίας αδιεξόδων. Και πιστεύω ότι στο φαινόμενο αυτό δεν πρέπει να στραφούμε τόσο στην ανάλυση των ποιοτικών δεικτών, αλλά των διαρκώς αυξανόμενων ποσοτικών. Οι ‘‘πεταλουδίτσες’’ είναι, σε τελευταία ανάλυση, σημάδι των ''καιρών'', το ζητούμενο είναι να μην γίνουν ο ίδιος ο ''καιρός''.

Περί ηλεκτρονικού τσιγάρου .....

Εξαρτήματα του ηλεκτρονικού τσιγάρου γνωστής εταιρείας στην Ελλάδα και υγρό αναπλήρωσης χωρίς νικοτίνη

Του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση


Το ηλεκτρονικό τσιγάρο το τελευταίο διάστημα αποκτά όλο και περισσότερους ‘‘ατμιστές’’ (έτσι καλούνται οι καπνιστές του ηλ. Τσιγάρου) σε όλον τον κόσμο, οι οποίοι αναζητούν μια εναλλακτική πρόταση στο συμβατικό κάπνισμα και για κάποιους και πιο υγιή. Όπως σε κάθε τάση, έτσι και σε αυτήν του ηλεκτρονικού τσιγάρου, αναπτύσσεται πάντα μια ταχύτατη παραφιλολογία. Αναφορικά, όμως, με την εν λόγω συσκευή η κατάσταση είναι πιο σοβαρή, καθώς εμπλέκονται και κύρια θεσμικά όργανα, τα οποία πρωταγωνιστούν είτε δια της απουσίας ή της δυναμικής παρουσίας αυτών. Η εμφάνιση των εν λόγω οργάνων γίνεται αντιθετικά σε πολλά ζητήματα που αφορούν το ηλεκτρονικό τσιγάρο.

ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ

Απαγορεύεται η πώληση σκευασμάτων που περιέχουν νικοτίνη, καθώς θεωρούνται πιο βλαπτικά ή, κατά άλλη διατύπωση, εκλαμβάνονται ως φαρμακευτικά σκευάσματα τα οποία χρήζουν άδειας από τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων. Αναφορικά με το βλαπτικό ή όχι έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Οι περισσότερες τείνουν στον λιγότερο βλαπτικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων σκευασμάτων, σε καμία, όμως, περίπτωση η χρήση τους δεν καταγράφεται ως υγιεινή. Πιο τεκμηριωμένες απόψεις θεωρούν ότι ο βαθμός βλαπτικότητας εξαρτάται από άλλα συστατικά, τα οποία τα εν λόγω σκευάσματα έχουν είτε περιέχουν νικοτίνη είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μένει στον καταναλωτή εκτός από την κραυγή απελπισίας του Ε.Ο.Φ. για διακοπή της πώλησης των εν λόγω σκευασμάτων με νικοτίνη είναι η παντελής απουσία τεκμηριωμένων ερευνών που θα ενημερώνουν διεξοδικά και αντικειμενικά τους χρήστες και υποψήφιους αγοραστές του ηλεκτρονικού τσιγάρου γύρω από τη χρήση του. Παράλληλα αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, που επιτρέπουν την χρήση σκευασμάτων με νικοτίνη. Επομένως οποιοσδήποτε καταναλωτής είναι νομικά κατοχυρωμένος και μπορεί να παραγγείλει τα εν λόγω σκευάσματα από τη συγκεκριμένη χώρα. Επίσης ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν εκτενείς οδηγίες στο διαδίκτυο για το πώς κάποιος χρήστης μπορεί να παρασκευάσει μόνος του αυτά τα σκευάσματα. Οπότε εύλογα ερωτάτε κανείς τι εν τέλει συμβαίνει. Πότε θα ενεργοποιηθεί ο Ε.Ο.Φ. και οι αρμόδιοι φορείς να καταθέσουν στη διάθεση του κοινού έρευνες επικινδυνότητας προς αντικειμενική πληροφόρηση των χρηστών. Αν η ίδια η  Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γνώση του θέματος και θα προβεί σε κάποια πρωτοβουλία.

ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Η άποψη ότι το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι μέθοδος διακοπής του καπνίσματος είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Η χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου είναι απλά μια εναλλακτική λύση στο κάπνισμα και τίποτα παραπάνω. Ως εκ τούτου παραμένει αμφίβολο αν το ηλεκτρονικό τσιγάρο μπορεί να θεωρηθεί ως μια συσκευή, την οποία μπορούν να χρησιμοποιούν και άτομα τα οποία δεν έχουν καπνίσει συμβατικό τσιγάρο ή καπνίζουν συμβατικά τσιγάρα περιστασιακά σε πολύ μικρές ποσότητες.

ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ

Το πιο ακανθώδες ζήτημα στο θέμα του ηλεκτρονικό τσιγάρο δεν είναι άλλο από την φορολόγηση του με Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης. Το πρόβλημα αυτό εμφανίστηκε κυρίως την περίοδο που κυκλοφορούσαν σκευάσματα για το ηλ. Τσιγάρο που περιείχαν νικοτίνη. Σε κάθε περίπτωση, αντικειμενικά, και από εισπρακτική και οικονομική σκοπιά πρέπει να επιβληθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης και σε αυτά τα σκευάσματα, αλλά και στα διαλύματα που κυκλοφορούν στο εμπόριο για την χειροποίητη κατασκευή των εν λόγω σκευασμάτων. Αυτό πρέπει να γίνει αφενός γιατί το κράτος χάνει πολλά έσοδα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπαιρνε από την πώληση καπνού και από την άλλη δημιουργεί συνθήκες δυσμενούς ανταγωνισμού σε βάρος των καπνοβιομηχανιών, οι οποίες είναι και από τους πιο συνεπείς φορολογούμενους του Ελληνικού Κράτους.

ΖΗΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ

Ίσως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο παραφιλολογίας που ξεκίνησε από τις ίδιες τις εταιρείες παραγωγής ηλεκτρονικών τσιγάρων., είναι η αντίληψη ότι το ηλεκτρονικό τσιγάρο μπορεί να καπνιστεί σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο που απαγορεύεται το συμβατικό κάπνισμα. Η άποψη αυτή είναι πέρα για πέρα λανθασμένη καθώς δεν υπάρχει σχετική νομοθετική ρύθμιση ούτε από την Ελληνική Πολιτεία ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση με αποτέλεσμα το ‘‘άτμισμα’’ του ηλ. Τσιγάρου είτε αυτό περιέχει είτε όχι να εμπίπτει στις διατάξεις του αντικαπνιστικού νόμου που απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ....

 του Δημήτρη Καραντώνη - Τάσση

Η Ελλάδα, πλέον, με μαθηματική ακρίβεια εκατοστού έχει βάλει πλώρη ολοταχώς για την χρεοκοπία. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ηθική, γιατί αυτό είναι ζήτημα του καθενός ξεχωριστά και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο μιας γενικότερης παρουσίασης. Αναφέρομαι στην οικονομική χρεοκοπία που βρίσκεται ante portas και την επακόλουθη κοινωνική χρεοκοπία. Η πρώτη θα συμβάλει στην διάλυση του κυρίαρχου Ελληνικού Κράτους, ενώ η δεύτερη στην εξαθλίωση των βασικών,  βιοτικών συνεκτικών λειτουργιών της Ελληνικής κοινωνίας.  Η κατάσταση, άμα εξαιρέσει κανείς τον φόβο τον όλμων, θα προσομοιάζει στην μεταπολεμική πραγματικότητα που βίωσε εντονότατα η χώρα μας.

Η προβληματική αυτή έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις δημοφιλή γενικόλογη  αντίληψη ‘‘θα τα καταφέρουμε’’. Η μέχρι τώρα, όμως, πραγματικότητα άλλα δείχνει. Δείχνει μια Ελληνική Κοινωνία στα πρόθυρα της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Φυσικά κάποτε μπορούσαμε να γυρνάμε από την άλλη το κεφάλι μας και να αγνοούμε περιπαιχτικά αυτήν την κατάσταση. Πλέον, όμως, αυτή η κατάσταση μας πλαισιώνει ασφυκτικά στην καθημερινότητα μας με αποτέλεσμα να μην έχουμε την πολυτέλεια της ηθελημένης άγνοιας. Και, όπως λέει και ο σοφός λαός  : Αυτό που υπάρχει στην αυλή του γείτονα σου … σύντομα να το περιμένεις και στη δική σου αυλή.  Το μόνο αισιόδοξο που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό δεν είναι άλλο από τη μαζική ευαισθητοποίηση του κόσμου για κοινωνικές δράσεις  που σκοπό έχουν την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη, όπως τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ.

Παρ’ όλα αυτά οι όποιες προσπάθειες μοιάζουν με τους αδέξιους χειρισμού γιατρού, ο οποίος προσπαθεί να σταματήσει την αιμορραγία μιας κεντρικής αρτηρίας με απλά πολλά λευκοπλάστ. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν το κομμάτι της κοινωνίας που προσφέρει ενεργά στις προσπάθειες αυτές δει τις προσεχείς ημέρες τέτοια μείωση στο εισόδημα του (ρεαλιστική παρατήρηση ενόψει των νέων μέτρων του Υπ. Οικονομικών) που, πλέον, δε θα μπορεί να διαθέσει το οτιδήποτε σε αυτές τις προσπάθειες. Τότε τι ; Η κατάληξη ως αποτέλεσμα θεμελιωδών μαθηματικών υπολογισμών του Δημοτικού είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Και το ζητούμενο, πλέον, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε φαντάζει ιλαροτραγικό. Και αυτό γιατί, πριν βεβιασμένα μας τεθεί το παραπάνω ερώτημα από την τέως (νυν) πολιτική ηγεσία της χώρας, δεν μας έκαναν την βασική ερώτηση ‘‘Θέλουμε να αλλάξουμε ;’’. Και φυσικά η απάντηση ήταν και είναι όχι. Απάντηση με πληθώρα παραδειγμάτων από την κυβέρνηση προεκλογικής συνεργασίας.

Οπότε το εύλογο ζητούμενο από εδώ και στο εξής πιο είναι, τι πρέπει να κάνει η Ελληνική Κοινωνία, αφού δεν θέλει ξεκάθαρα να αλλάξει. Ίσως, αυτό που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, να μπορέσουμε, γιατί δεν υπάρχει δεν θέλω αλλά δε μπορώ. Μήπως τελικά το όλο ζήτημα δεν είναι κάποιο δυσεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα, αλλά ένα απλό ‘‘back to basics’’;;;