Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό τα δημοσιεύματα που παρουσιάζουν ευθέως και απροκάλυπτα την κατάσταση που επικρατεί τώρα στη χώρα μας με την κατάσταση που βίωσε πριν από μερικά χρόνια η χώρα της Λατινικής Αμερικής. Μια τέτοια λαϊκιστική κρίση όχι μόνο είναι ανεδαφική, αλλά καταφέρνει και να στρέψει την κοινή γνώμη από την πραγματικά υφιστάμενη κατάσταση.
Φυσικά κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η κατάσταση στην Ελλάδα διεκδικεί δάφνες ευημερίας, αλλά σίγουρα δεν προσομοιάζει στην κατάσταση στην Αργεντινή. Είναι πραγματικά κρίμα μόνοι μας να υποδαυλίζουμε την ίδια μας την αξιοπρέπεια και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στο βωμό της πάντα αρεστής τρομολαγνείας. Αν πραγματικά αναλωνόμασταν με την ίδια θέρμη στον παραλληλισμό της χώρας μας με άλλες χώρες της Δύσης και της Ανατολής τότε, ίσως, να είχαμε βρει ήδη τη λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας. Πραγματικά αγνοώ την λογική, λοιπόν, των δημοσιευμάτων που από την πρώτη στιγμή κάνουν αυτήν την παρομοίωση, η οποία είναι και εν τέλει ανεδαφικότατη. Πραγματικά θεωρώ παράλογη την λογική των αρθρογράφων που πιστεύουν ότι καθ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθούν, δήθεν, να αναδείξουν την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Δυστυχώς, όμως, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναδείξουν μια χειρότερη κατάσταση από αυτή που βιώνει η χώρα μας με αποτέλεσμα να διαμορφώνουν κρίσεις που στερούνται κάθε λογικής και επιστημονικής συνέπειας. Κρίσεις που δημιουργούν ένα έκρυθμο κλίμα τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων.
Στην τελική, όμως, καθ’ αυτόν τον τρόπο προσβάλλουν και τις χώρες με τις οποίες με περίσσεια ευκολία (και ενίοτε και υπεροψία) μας παρομοιάζουν. Γιατί κανένας δημοσιογράφος, ειδικά στην Ελλάδα, δεν κατέχει το τεκμήριο της ορθής γνώσης πόσο μάλλον μιας γνώσης, η οποία πρέπει να εδράζεται σε στέρεες, περίπλοκες και ανεπιφύλακτες βάσεις. Το μόνο που καταφέρνουν, λοιπόν, οι κατ’ επάγγελμα λαοπλάνοι είναι να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με την προκλητικότητα και την απειρία τους. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι και αντί να αναδεικνύουν τα τρέχοντα προβλήματα των Ελλήνων στρέφοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο τη δημόσια διαβούλευση και συζήτηση προς τις πραγματικές αδυναμίες της Ελληνικής πραγματικότητας, αρέσκονται για ίδιους λόγους να στρέφουν τη συζήτηση γύρω από μια κατάσταση, την οποία αγνοούν μεγαλοπρεπώς με αποτέλεσμα να προκαλούν την ίδια την επικράτηση της μέσω της κοινωνικής έκρηξης και του κοινωνικού πεσιμισμού.
Αν εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψουμε στις πραγματικές δυνατότητες της Ελλάδας και δεν αντικρύσουμε την πραγματική, και όχι λυρικά περιγραφόμενη, κατάσταση στη χώρα μας τότε πώς, λοιπόν, αγωνιζόμαστε για την εκτίμηση των εταίρων μας και της διεθνούς κοινότητας ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου